تاریخچه نانچاکو

یک باور عامیانه بسیار معروف می‌گوید که نانچاکو در اصل یک ابزار خرمن‌کوبی برای جداکردن برنج از شلتوک بوده که کشاورزان ژاپنی آن را به شکل یک سلاح مرگبار درآوردند تا با آن به نبرد سامورایی‌ها بپردازند. اما در حقیقت کشاورزان اوکیناوایی نانچاکو را با تغییر در نوعی لگام اسب در سدهٔ هفدهم ابداع کردند. در آن زمان دایمیو ایالت ساتسوما که اوکیناوا را به نیز تصرف کرده بود، نگهداری سلاح برای کشاورزان را ممنوع کرده بود، به همین دلیل کشاورزان به سراغ سلاح‌های جایگزین دیگری رفتند. ظاهر نانچاکو طوری بود که مأموران حکومت آن را با نوعی اسباب بازی یا یک تکه چوب بی‌خطر اشتباه می‌گرفتند. در حالی‌که این تکه چوب معمولی در واقع سلاح دفاعی مؤثری بود.

با این حال نانچاکو در گذشته سلاح محبوبی نبود. این حقیقت را می‌توان از این نکته دریافت که در هیچ‌یک از ده‌ها کاتای سنتی کاراته از این وسیله استفاده نمی‌شود. این موضوع احتمالاً به دلیل کارایی ناچیز این سلاح در مقابل سلاح‌های دورزن همچون شمشیر و چوب بوده‌است، البته شخصی که مهارت خوبی در استفاده از نانچاکو داشت به راحتی می‌توانست چندین شخص مجهز به خنجر یا بی‌سلاح را شکست دهد. همچنین مخفی نگهداشتن نانچاکو هم بسیار آسان بود، در نتیجه در اوکیناوا نانچاکو در درجهٔ اول به عنوان یک وسیلهٔ دفاع شخصی در مقابل دزدان و اوباش مورد استفاده بود.

در دوران معاصر نانچاکو با توجه به ساختار ساده و کارآمدی بالا در مبارزهٔ خیابانی تولد دوباره‌ای یافته‌است. بخشی از این محبوبیت نیز به فیلم‌های بروس لی مربوط می‌شود. بروس لی از این سلاح در فیلم های خشم اژدها ، راه اژدها ، اژدها وارد می‌شود و بازی مرگ بهره جست .

از آن‌جا که نانچاکو یکی از سلاح‌های سنتی اوکیناوایی معروف به کوبودو است ارتباط نزدیکی با کاراته دارد و بساری از تکنیک‌های آن در کاراته موجود است. این سلاح وارد سبک‌های کره‌ای همچون تکواندو و هاپکیدو نیز شده‌است.در اسکریما هنر رزمی فیلیپینی نیز سلاحی بسیار شبیه به نانچیکو به نام تاباک تویوکو مورد استفاده است. شیوهٔ استفاده از این سلاح سبک‌های متفاوتی دارد. در سیستم اوکیناوایی بیشتر برای تکنیک‌های قفل‌کننده و خفه‌کننده از آن استفاده می‌شود اما در سیستم فیلیپینی بیشتر تکنیک‌های ضربه‌ای با آن انجام می‌شود.

قسمت های تشکیل دهنده نانچاکو: